Doetinchem-Vlissingen, 7 en 8 juli

Hop, dit weekend weer naar krokettenland, de eerste dag stonden we in Doetinchem, dat is dan weer in de buurt van Arhnem, ja, waar zo gevochten is tijdens WO II. Wat me er trouwens aan doet denken dat de kroket an sich een uitvinding is van een nederlandse oorlog. Het werd naar ik mij heb laten vertellen meegegeven aan de soldaten zodat die ook iets warm te eten hadden in de loopgraven. Maar hoe los je dat dan op met die fritketels? Zijn er stopcontacten in een loopgraaf? Ruikt de vijand dan niet wanneer men eten gaat zodat een snode aanval niet uitgesloten kan worden? Kregen die soldaten daar geen enorme puisten van? Een mens vraagt zich wat af terwijl hij reist.
Over Doetinchem kunnen we kort zijn, da’s daar goed gegaan. Een enkele regenbui niet meegerekend waren de mensen helemaal mee. Een klein ros jongetje die duidelijk gefascineerd was door de TD bezocht ons elke keer weer tussen de voorstellingen door en stelde ons allerlei vragen. Of er nou echt een hamster in onze stofzuiger zat bv? En dat hij ook een hond had, maar die luisterde niet zo goed als die stofzuiger...
Na de voorstellingen en afbraak zijn we backstage de meisjes van La Guardia Flamenca tegen gekomen, vlaamse majorettes in een spaans kleedje met vooral vuurrode laarsjes aan...We hebben hen niet bezig gezien maar hun website is de moeite om te bekijken, vooral dan die vuurrode laarsjes...
Vlissingen, bij zee. Het festivalterrein zag er erg gezellig uit, een hoog “paradegehalte”. Moeders en grootmoeders verzorgden de backstage. Ja, we konden een handdoek lenen maar moesten wel op ons communniezieltje beloven dat we die terug brachten. Ja moeder, jaaaa.
Dat de voorstelling en het kraam van de TD als een magneet werkt wist ik al, maar het is toch even schrikken als er dan plots zo’n 250 mensen staan te genieten voor het kraam. En het feit dat mensen er met twee voeten blijven instinken, iemand vond het bv behoorlijk ongepast dat een festival als dit nu ook al moest buigen voor de commerciële wetten door zulke presentaties van flutstofzuigers toe te staan. Lachen!
Na onze bovenmenselijke inspanning waren we met z’n drie (eric; techniek, freija; produktie en ikzelf) het erover eens dat wij de plaatselijke mosselen aan een grondige test moesten onderwerpen. De organisator nodigde ons nog uit om backstage te komen eten maar hij begreep volkomen dat we mosselen wilden eten. Of hij ons kon doorverwijzen naar een goed adresje? Dat kon hij en hij zou gelijk reserveren voor ons. Geregeld! De mosselen waren héérlijk en de bijgeleverde friet van een onverwachte kwaliteit, zelf gebakken en gesneden, de naam van de aardappel in kwestie ben ik ondertussen vergeten (Dirk? Peter?). Dé verrasing was wel toen we de rekening vroegen en daarop het antwoord kregen dat dat allemaal geregeld was door de festivalorganisator! Nog is een dikke merci daarvoor, wij komen volgend jaar zeker terug, ook als u dat niet wil.
Na deze maaltijd besloten we om even uit te buiken dmv een fikse wandeling op de Vlissingse dijk. We hadden al zeker 100 m gelopen toen we op een zwarte mimespeler botstte die zoals Eric terecht opmerkte zeker niet homo was, totaal niet, zoveel was duidelijk. Roze geeft gewoon goed op zo’n zwart vel. En die kreetjes waren gewoon deel van de show, en een negerpoep staat automatisch wat meer naar achter gekantelt, da’s de natuur, meer niet, de rest is projectie. Na deze sterke one-man show, waar ik niet alles van begreep, zijn we maar terug naar huis gereden. Ik ben er zeker van dat we die nacht drie variaties van een een zwarte droom heb gehad.

U sales rep.

Bart K.

Ah la france, ces vins, ces pains, ces dragons tornades...

Zaterdag 23 juni, Conflans Saint-Honnorine stond met rood aangegeven in onze agenda’s. Franse premiére! Ik ben al wel eens meer ontspannen afgereisd naar frankrijk...De kolonel van dienst, Bart Vanuffelen, was zo goed om mij op te pikken zaterdagochtend, deze keer met de auto van zijn vader (zie verslag Zwolle-Hengevelde). De reis verliep wat trager dan voorzien, de wegbeschrijving was nogal summier en die ene detailkaart van Frankrijk (omgeving Parijs) bleek te ontbreken in het mapje Frankrijk...Maar bon, wij hebben toch maar mooi de eifeltoren zien staan blinken in de zon, en op de vlieghaven van Charles de Gaulle landde net een russisch toestel. Het blijft toch een magnifiek gezicht zo’n vliegtuig dat over de autostrades heen land. De Kolonel verzamelde zijn troepen, zond een verkenner uit die ons uiteindelijk in de banlieu van Parijs deed belanden waar freija en eric alreeds het kraam aan het opstellen waren. Ik ondertussen was poepzenuwachtig en zei niet veel. Na een plaatselijke specialiteit die ik u niet kan aanraden (les frites avec le charcuterie) was het dan zover. “ Mes dames et monsieurs, en grande premiere europeéne, le Dragon Tornado. Le Dragon Tornado est l’appareil de l’avenir, mais cet avenir ne commence pas en deux semaines, ni dans une semaine mais aujourd’hui même, tout de suite une demostration epoustouflante...
En we waren vertrokken. Ik voelde de warme aandacht van het franse publiek en ontspande. Buiten het einde (ik dacht dat ik er was en was daar zo blij mee dat ik alsnog twee delen door elkaar haalde) verliep de hele demonstratie eigenlijk schitterend. De tweede verliep naadloos wat de tekst betreft, maar het contact was iets minder deze keer (de wijn en zware Chimay had duidelijk zijn gevolgen gehad, bij het publiek wel te verstaan!).
Tijdens de eerste voorstelling was een fotografe langsgekomen die ik tijdens het spelen had proberen duidelijk te maken dat ze moest opkrassen (ze stond voor ik het wist in het kraam, wat mijn erf is). Tussen twee voorstellingen in kwam de nu reeds duidelijk bezopen fotografe mij om excuses vragen, want ik had haar niet genoeg ruimte gegeven om haar werk te doen. Ik dacht dat ik ging ontploffen maar pistte mijn eigen lont uit, wetende dat ik nog een voorstelling moest spelen. Maar het mens bleef maar doorgaan, stomptte mij op mijn borst, de “fuck you’s” waren niet uit de lucht net zoals de zware alchoholkegel. Ik wou net mijn taxidermist bellen om te vragen of hij ook fotografen opzette toen de Kolonel ingreep en haar zwalpend wandelen stuurde. Ze is later die avond opgepakt door de plaatselijke gendarmerie (haha).
Inpakken, pinten, wijn en water en wachten tot de organisatie (a la francaise) ons naar ons “hotel” zou begeleiden. De Kolonel verbroederde al snel met de plaatselijke jeugd die hem Jezus of Pavarotti noemden. Les belges, of liever la belgique bleek voor de plaatselijke jongens met twee dingen geassocieerd: Les vitrines et les pedofieles. Erger dan een slecht imago is er géén te hebben troostte ik mezelf.
Het hotel bleek een internaat te zijn met een in trainingspak gestoken huisbewaarder. Jongens links, meisjes rechts, niet roken, niet roepen, gezamelijk ontbijt om 9h30 enzovoort. De man was duidelijk overstuur dat zijn regels niet zo snel werden aangenomen als bij zijn twaaljarige leerlingen. Dit was zijn huis, zijn reglement, zijn verantwoordelijkheid en hij nam dat ook met heel veel serieux. Wij net iets minder. Wat een stripfiguur! In het begin vond ik het best lachen, na een half uur neuten net iets minder. Maar absoluut een figuur waarvan, als je ze op een podium zou zetten, mensen achteraf zouden zegggen dat het toch een beetje vet gespeeld was en dat zo’n mensen niet bestaan. Geloof me, ze bestaan.
Meer mensen en situaties in een volgend verslag!

Buitenlandse Tornado Dragon Première

Oh yeah baby, het tweede tornado seizoen is van start gegaan! Na heel wat gezweet en geploeter in de Marta!tentatiefresidentie, nog wat fine-tuning aan het eind enzo zijn we deze zaterdag van start gegaan in Zwolle, een slordige 200km rijden, kwestie van op te warmen voor de rest vd Europese tournee. Bij aankomst in het gezellige stadje (kent u trouwens één stad in Nederland die niet gezellig is!?) bleek de boel goed georganiseerd. Alles duidelijk aangegeven en drie assistentes waar we alles aan mochten vragen. De cateringtafel was ...hollands. Kaas, worst en pindakaas. Gelukkig was ook het culinaire hoogtepunt van Nederland vertegenwoordigd in Zwolle. Wij dus naar de FEBO om de klassieke rundskroket uit te halen. Lekker, mmmm, smeuig, mmmm. Onze regisseur, de befaamde Bart Vanuffelen, kwam op eigen kracht met de auto van zijn moeder die hij vervolgens compleet in de prak reed (de auto, niet zijn moeder). Er is vast een freudiaanse uitleg voor te verzinnen. Maar onze bebaarde regisseur laat zich niet stoppen door een doorgeslagen “joint de coulasse”. Hij vorderde een trein die spoorslags (!) naar Zwolle reed. Toen we halverwege onze eerste presentatie waren zagen we hem verschijnen tussen het andere volk.
De eerste presentatie was niet goed, let’s B honnest. Het was net twaalf uur geweest maar de eerste bezopen mensen vd dag meldden zich reeds, uiteraard voor het kraam van de Tornado Dragon. Doorzopen lallende stemmen gingen dwars door de presentatie. Ik kreeg geen contact met het publiek maar bleef dat proberen waardoor ik het tempo uit de voorsteling haalde...En dat Vlaams en Nederlands eigenlijk 2 talen zijn. Wij kuisen, de Nederlanders maken schoon bv. Enfin, na deze krakkemikkige eerste haalde Bart Vanuffelen zijn symatiekste zweep naar boven, stuurde hij bij daar waar nodig en stak persoonlijk de nodige peper in de respectievelijke reten. Het resultaat mocht er wezen, bij de tweede stonden we er, het publiek was mee en ik voelde me super tijdens en na de voorstelling. Na de derde presentatie dronken we wat champagne aten wat op een natuurlijk, gezellig terrasje waarbij we de plaatselijke evocatie van Alice in Wonderland mochtten aanschouwen. Ik heb altijd gedacht dat Alice op een bepaald moment haar borsten laat zien, maar op die versie hadden ze het in het Calvinistische Zwolle duidelijk niet op begrepen. Jammer.
De volgende dag zaten we in Hengevelde aka the far-west van Nederland. Boerezonen op speed. Grove hoofden, grote handen. Slaan pa. Bartje bid nie veur bruine bone. Die streek.
De hoofdstraat was afgezet voor de festiviteiten. Buiten de “classics” zoals mandenvlechten en hout graveren (gruwelijke hobby’s!) hadden de boerejongens ook nog een wedstrijd traktortrekken voorzien. Je neemt een traktor, hangt achteraan een gewicht dat naarmate het gereden aantal meters naar voor schuift waardoor er meer gewicht op de achteras vd traktor komt te staan tot deze tenslotte stil valt. Fantastisch! Gigantische wielen. Formule 1 vormgegeven traktoren, de geur van diesel, het klimmen van het toerental, duizenden paarden die zich naar de finishlijn proberen te reppen. Wie durft te beweren dat boeren niet geven om het milieu kreeg vandaag helemaal gelijk, het stond er zwart van de dieseldampen. Een dragster die niet reed maar wel zijn motor liet knallen zorgde voor een aangenaam achtergrondgeluid. Het geluid van ijzer op ijzer, gesmeerd met olie, het knallen van de pistons. Oh yeah.
En hoe deed de Tornado Dragon het tussen al dat geweld? Goed. Drie keer goed. Wel jammer dat de mensen nu weten dat het om een stuk theater gaat, ik mis een beetje de verwarde blikken van mensen die het niet goed weten, maar als voorstelling blijft de TD sowieso staan, ook dat is een fijne conclusie.
Na ons diner dat helemaal werd geanimeerd door de plaatselijke jeugd, vooral een aangenaam dronken jongen wist de ambiance er erg in te houden (hij vond dat ik er als een “Belgian Rockstar” uitzag, ik heb hem vooral in de waan gelaten), zijn we terug naar onze home-town gereden. Geloof me, de far-west in Nederland is prachtig bij zonsondergang. Koetjes, kalfjes natuurlijk, plassen, rivieren en beekjes. Uitgestrekte vlaktes met zonnerood overgoten. Prachtig. Volgende week Frankrijk!


Groeten van uw TD-sales rep.,

Bart Klein.