Hop, dit weekend weer naar krokettenland, de eerste dag stonden we in Doetinchem, dat is dan weer in de buurt van Arhnem, ja, waar zo gevochten is tijdens WO II. Wat me er trouwens aan doet denken dat de kroket an sich een uitvinding is van een nederlandse oorlog. Het werd naar ik mij heb laten vertellen meegegeven aan de soldaten zodat die ook iets warm te eten hadden in de loopgraven. Maar hoe los je dat dan op met die fritketels? Zijn er stopcontacten in een loopgraaf? Ruikt de vijand dan niet wanneer men eten gaat zodat een snode aanval niet uitgesloten kan worden? Kregen die soldaten daar geen enorme puisten van? Een mens vraagt zich wat af terwijl hij reist.
Over Doetinchem kunnen we kort zijn, da’s daar goed gegaan. Een enkele regenbui niet meegerekend waren de mensen helemaal mee. Een klein ros jongetje die duidelijk gefascineerd was door de TD bezocht ons elke keer weer tussen de voorstellingen door en stelde ons allerlei vragen. Of er nou echt een hamster in onze stofzuiger zat bv? En dat hij ook een hond had, maar die luisterde niet zo goed als die stofzuiger...
Na de voorstellingen en afbraak zijn we backstage de meisjes van La Guardia Flamenca tegen gekomen, vlaamse majorettes in een spaans kleedje met vooral vuurrode laarsjes aan...We hebben hen niet bezig gezien maar hun website is de moeite om te bekijken, vooral dan die vuurrode laarsjes...
Vlissingen, bij zee. Het festivalterrein zag er erg gezellig uit, een hoog “paradegehalte”. Moeders en grootmoeders verzorgden de backstage. Ja, we konden een handdoek lenen maar moesten wel op ons communniezieltje beloven dat we die terug brachten. Ja moeder, jaaaa.
Dat de voorstelling en het kraam van de TD als een magneet werkt wist ik al, maar het is toch even schrikken als er dan plots zo’n 250 mensen staan te genieten voor het kraam. En het feit dat mensen er met twee voeten blijven instinken, iemand vond het bv behoorlijk ongepast dat een festival als dit nu ook al moest buigen voor de commerciële wetten door zulke presentaties van flutstofzuigers toe te staan. Lachen!
Na onze bovenmenselijke inspanning waren we met z’n drie (eric; techniek, freija; produktie en ikzelf) het erover eens dat wij de plaatselijke mosselen aan een grondige test moesten onderwerpen. De organisator nodigde ons nog uit om backstage te komen eten maar hij begreep volkomen dat we mosselen wilden eten. Of hij ons kon doorverwijzen naar een goed adresje? Dat kon hij en hij zou gelijk reserveren voor ons. Geregeld! De mosselen waren héérlijk en de bijgeleverde friet van een onverwachte kwaliteit, zelf gebakken en gesneden, de naam van de aardappel in kwestie ben ik ondertussen vergeten (Dirk? Peter?). Dé verrasing was wel toen we de rekening vroegen en daarop het antwoord kregen dat dat allemaal geregeld was door de festivalorganisator! Nog is een dikke merci daarvoor, wij komen volgend jaar zeker terug, ook als u dat niet wil.
Na deze maaltijd besloten we om even uit te buiken dmv een fikse wandeling op de Vlissingse dijk. We hadden al zeker 100 m gelopen toen we op een zwarte mimespeler botstte die zoals Eric terecht opmerkte zeker niet homo was, totaal niet, zoveel was duidelijk. Roze geeft gewoon goed op zo’n zwart vel. En die kreetjes waren gewoon deel van de show, en een negerpoep staat automatisch wat meer naar achter gekantelt, da’s de natuur, meer niet, de rest is projectie. Na deze sterke one-man show, waar ik niet alles van begreep, zijn we maar terug naar huis gereden. Ik ben er zeker van dat we die nacht drie variaties van een een zwarte droom heb gehad.
U sales rep.
Bart K.
Over Doetinchem kunnen we kort zijn, da’s daar goed gegaan. Een enkele regenbui niet meegerekend waren de mensen helemaal mee. Een klein ros jongetje die duidelijk gefascineerd was door de TD bezocht ons elke keer weer tussen de voorstellingen door en stelde ons allerlei vragen. Of er nou echt een hamster in onze stofzuiger zat bv? En dat hij ook een hond had, maar die luisterde niet zo goed als die stofzuiger...
Na de voorstellingen en afbraak zijn we backstage de meisjes van La Guardia Flamenca tegen gekomen, vlaamse majorettes in een spaans kleedje met vooral vuurrode laarsjes aan...We hebben hen niet bezig gezien maar hun website is de moeite om te bekijken, vooral dan die vuurrode laarsjes...
Vlissingen, bij zee. Het festivalterrein zag er erg gezellig uit, een hoog “paradegehalte”. Moeders en grootmoeders verzorgden de backstage. Ja, we konden een handdoek lenen maar moesten wel op ons communniezieltje beloven dat we die terug brachten. Ja moeder, jaaaa.
Dat de voorstelling en het kraam van de TD als een magneet werkt wist ik al, maar het is toch even schrikken als er dan plots zo’n 250 mensen staan te genieten voor het kraam. En het feit dat mensen er met twee voeten blijven instinken, iemand vond het bv behoorlijk ongepast dat een festival als dit nu ook al moest buigen voor de commerciële wetten door zulke presentaties van flutstofzuigers toe te staan. Lachen!
Na onze bovenmenselijke inspanning waren we met z’n drie (eric; techniek, freija; produktie en ikzelf) het erover eens dat wij de plaatselijke mosselen aan een grondige test moesten onderwerpen. De organisator nodigde ons nog uit om backstage te komen eten maar hij begreep volkomen dat we mosselen wilden eten. Of hij ons kon doorverwijzen naar een goed adresje? Dat kon hij en hij zou gelijk reserveren voor ons. Geregeld! De mosselen waren héérlijk en de bijgeleverde friet van een onverwachte kwaliteit, zelf gebakken en gesneden, de naam van de aardappel in kwestie ben ik ondertussen vergeten (Dirk? Peter?). Dé verrasing was wel toen we de rekening vroegen en daarop het antwoord kregen dat dat allemaal geregeld was door de festivalorganisator! Nog is een dikke merci daarvoor, wij komen volgend jaar zeker terug, ook als u dat niet wil.
Na deze maaltijd besloten we om even uit te buiken dmv een fikse wandeling op de Vlissingse dijk. We hadden al zeker 100 m gelopen toen we op een zwarte mimespeler botstte die zoals Eric terecht opmerkte zeker niet homo was, totaal niet, zoveel was duidelijk. Roze geeft gewoon goed op zo’n zwart vel. En die kreetjes waren gewoon deel van de show, en een negerpoep staat automatisch wat meer naar achter gekantelt, da’s de natuur, meer niet, de rest is projectie. Na deze sterke one-man show, waar ik niet alles van begreep, zijn we maar terug naar huis gereden. Ik ben er zeker van dat we die nacht drie variaties van een een zwarte droom heb gehad.
U sales rep.
Bart K.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten